Waarom ik vreemd ga…

Ok, ik geef het toe: ik ga naar Japan* en ben van plan om er vreemd te gaan. Als je het vooraf en eerlijk toegeeft, is het minder erg. Toch?

* In deze COVID-19 tijden moet je altijd met twee woorden spreken, maar ALS m’n “activity list”, alle Excel files en online vragenlijsten die ik heb moeten invullen, PCR tests, ICON (“Infection Control”), OCHA (Online Check-in and Health report App, verplicht te installeren),… goedgekeurd worden, DAN kan ik naar Japan vertrekken. Vandaag over twee weken al is de openingsceremonie en het is nog steeds afwachten!!!

Maar het zit zo: ik fotografeer al heel m’n leven (nu klink ik wel oud hé?!) met Nikon. Ooit begonnen met de analoge FA, F90x en F5 (en toegegeven in m’n begindagen ook met Leica M2, M6 en Hasselblad – oei, ben ik nu al aan ’t liegen en bedriegen?!) om dan over te schakelen naar de digitale D2X, D2H, D2Hs, D3, D3s, D4, D4s, D850, D500 en D5.

Binnenkort ga ik voor de 11de keer naar de Paralympische Spelen, dit keer zoals iedereen wel weet is het (met een jaartje vertraging) in Tokio te doen. Mijn eerste Paralympics (ATLANTA 1996, SYDNEY 2000 en SALT LAKE 2002) waren analoog met respectievelijk F90x en F5 om daarna digitaal te gaan in ATHENS 2004 (D2H), TORINO 2006 (D2Hs), BEIJING 2008 (D3), VANCOUVER 2010 (D3s), LONDON 2012 (D4), SOCHI 2014 (D4S) en PYEONGCHANG 2018 (D5 en D500). Het zou dus de logica zelve zijn om het in TOKYO 2020 met de Nikon D6 te doen.

• 

• 

• 

Maar ik twijfel. En wel hierom.

Zoals gezegd zullen de Paralympics van Tokio mijn 11de Spelen zijn – en ik weet dat dit misschien wel hautain zal over komen want er zijn altijd héél veel mensen die mijn “valiezen willen dragen” – maar ik heb zo’n beetje het gevoel van “been there, done that”. “Waarom ga je dan nog?!”, hoor ik je vragen? Wel, niettegenstaande het feit dat het altijd keihard werken is (hele dagen lopen en vliegen met – ik schat – een gemiddelde van zo’n 5 uur slapen per nacht), wil ik er toch iedere keer weer bij zijn want zo’n wereldevenement (de Paralympics zijn het tweede grootste sportevenement ter wereld!) van dichtbij meemaken blijft toch heel speciaal. De sfeer (al zal ik die dit keer als “héél speciaal” moeten omschrijven want lege stadions zullen toch wel raar aanvoelen), de atleten, de Paralympic Spirit,… Ik ontmoet er ook telkens mijn IPC vrienden die ik doorgaans maar om de twee jaar zie en natuurlijk ook al m’n collega-fotografen waarvan ik sommigen al zo’n 20 jaar ken. Iedereen werkt er keihard, ziet af en dat schept een band! En ik kan er natuurlijk prachtige sportfoto’s maken en daarbij nieuwe ervaring en kennis op doen.

En daar wringt het schoentje wat: ik heb een nieuwe uitdaging nodig! En dus heb ik beslist om het deze keer niet met Nikon te doen, maar met Sony. En ja, dat voelt een beetje als vreemd gaan…

Het is nu immers echt wel duidelijk geworden dat de toekomst aan de mirrorless is, die met zijn nieuwe technologieën heel wat voordelen biedt t.o.v. de DSLR. Vandaar mijn keuze om het in Tokio dit keer met een systeemcamera te doen. Nikon heeft met de Nikon Z6II en Nikon Z7II twee schitterende fullframe systeemcamera’s, maar de Nikon Z9 (de spiegelloze tegenhanger van de D6 en dus een toptoestel voor alles wat actie is) wordt pas in het najaar verwacht en komt dus te laat voor Tokio. En daar komt Sony in beeld en meer specifiek hun Sony A9II en Sony A1 die gebouwd zijn voor snelle actiefotografie.

En vooraleer ik de banbliksems krijg van iedereen die (nu nog) niet overgeschakeld is naar mirrorless: nee, ik zeg niet dat je (Nikon) DSLR klaar is voor de vuilbak, maar ik ben er wel van overtuigd dat het leven van de DSLR op z’n einde loopt en dat er uiteindelijk niets anders op zal zitten dan over te schakelen.

Als je ziet dat de Sony A9II 20bps haalt met een sensor van 24,2MP en de Sony A1 zelfs 30bps aan maar liefst 50MP en dat beide een fenomenaal AF systeem hebben, is het duidelijk dat ze gemaakt zijn om de snelste actie vast te leggen. Als we de geruchten mogen geloven zal de Nikon Z9 daar probleemloos naast kunnen staan, maar dat zal dus jammer genoeg pas voor na Tokio zijn.

Dus ja, ik laat m’n “eerste liefde” even voor wat ze is om het met een ander te doen… Maar is polyamorie tegenwoordig niet de nieuwste trend? Wel, dan ben ik hip en polyamoureus: ik hou van Nikon èn Sony! En Fujifilm natuurlijk, maar da’s weer een ander verhaal… 😉

Op mijn website http://www.lievencoudenys.be kan je meer foto’s van vorige Paralympics bekijken. Wil je zien hoe ik het in Tokio doe, volg me dan op Facebook, Instagram en op mijn website!