Er is geen weg terug!

Terwijl ik in Tokio was, kreeg ik geregeld berichtjes met de vraag of ik nu tevreden ben met m’n keuze om de Paralympics te fotograferen met een systeemcamera (en niet met een spiegelreflex zoals ik dat altijd al gedaan heb) en of dat vreemdgaan “deugd gedaan heeft”. Dat laatste moet je voor alle duidelijkheid niet al te letterlijk nemen, maar als je wil weten waar dit over gaat moet je m’n blog maar even lezen.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: voor de volle 100% JA!!!

Ik werk hier nu met de Sony A9II en Sony A1, twee fantastische systeemcamera’s. Ik wil het nu niet hebben over Sony of Nikon (de Nikon Z9 die eind dit jaar uit komt zal ongetwijfeld even fantastisch zijn), maar over de voordelen van de systeemcamera t.o.v. de spiegelreflex in het algemeen, want die zijn er wel degelijk en heb ik hier in de praktijk duidelijk ondervonden!

1- AF: In de eerste plaats is er de supersnelle AF (van de Sony A9II en A1) en dan vooral de AF in combinatie met de oogdetectie want die maakt het echt wel FAN-TAS-TISCH om snelle sporten te fotograferen. Op dag 1 was ik bij het zwemmen dus daar kon de eye-AF niet veel doen (en toch sprong die in veel gevallen – geloof het of niet – naar de zwembril!), maar op dag 2 kon ik de eye-AF ten volle testen bij het tafeltennis. Wel, ik moet zeggen dat ik die dag letterlijk GEEN ENKELE foto gemaakt heb, waarbij de ogen van de atleet niet perfect scherp zijn!!! Gewoon het AF veld op “wide” gezet en de eye-AF z’n werk laten doen. En als je zoals ik een 400mm vol open op 2.8 gebruikt met de héél beperkte scherptediepte van dien, dan valt je mond echt wel open van verbazing!

Een bijkomend voordeel hiervan is het feit dat de beste foto’s eruit pikken zoveel sneller gaat want in deze social media tijden moeten de beelden bij wijze van spreken al online staan voordat de zwemmer uit het zwembad is. Anders moest ik wachten tot ik de foto’s op het groter scherm van m’n laptop kon bekijken om de scherpte te beoordelen en die scherpte m’n keuze voor de beste foto laten bepalen. Nu gebruik ik elke seconde tijdens een event dat ik niet aan ’t fotograferen ben om ik in de zoeker van m’n toestel de foto’s van een burst te overlopen, kies er gewoon het beste moment uit en gooi alle andere met één druk op de knop onmiddellijk weg. Klaar! De scherpte moet ik niet controleren want die is er toch telkens boenk op! Vooraf had ik wat “schrik” over de grote bestanden van de A1 (50MP) en dan vooral de hoeveelheid aan bestanden als je in burst aan snelheden tot 30bps fotografeert, maar zo moet ik na afloop van een event véél minder foto’s overzetten naar m’n computer en kan ik meteen aan de slag i.p.v. eerst nog uren te moeten spenderen aan selecteren.

2- BPS: Heb je echt een toestel nodig dat 20 of 30 beelden per seconde haalt? Nee, maar het kan toch verdomd handig zijn! Een actiefoto van een balsport waarin de bal niet te zien is, belandt onherroepelijk in de vuilbak. Of wanneer zwemmers maar een fractie van een seconde boven water komen, moet je snel zijn. Of net die ene reactie of gelaatsuitdrukking van een atleet. Een spiegelreflex haalt deze snelheden niet. Bijvoorbeeld bij tafeltennis, waar het balletje gigantische snelheden haalt, zorgt dat er dus voor dat je veel meer “keepers” hebt. Je krijgt zo natuurlijk wel een overvloed aan beelden, maar zoals hierboven beschreven ben je die héél gemakkelijk meester.

3- Viewfinder: In de viewfinder kan je je beelden veel gemakkelijker checken dan op het LCD scherm achteraan vind ik. Het gaat hem dan niet in de eerste plaats over de helderheid van de beelden, maar alles is gewoon veel duidelijker zichtbaar in de zoeker. In situaties met heel veel licht ben je sowieso op de viewfinder aangewezen wat bij een DSLR natuurlijk niet mogelijk is.

4- Stil: Een systeemcamera is stil, maar dan bedoel ik ook echt stil. Ik schrik er nu al van als ik alle DSLR’s rond me in burst hoor gaan! Voor sommige sporten op de Paralympics zoals goalball mag je geen enkel geluid maken (anders kunnen de atleten de belletjes in de bal niet horen) en dus moeten spiegelreflexen ingepakt worden in een speciaal geluidwerend omhulsel. Met een systeemcamera moet dat dus niet. Dit is natuurlijk niet enkel in dit geval super handig, maar bijvoorbeeld ook als je die vogel die je probeert te fotograferen niet wil opschrikken of als je op (huwelijks)reportage een stil moment (bijv. in de kerk) moet vastleggen.

Wil dit nu zeggen dat ik deze foto’s niet meer had kunnen maken met een spiegelreflex? Nee, natuurlijk niet, maar het maakt het allemaal wel een stuk gemakkelijker vind ik! Er lopen hier eerlijk gezegd nog altijd veel meer spiegelreflexen dan systeemcamera’s rond, maar nu – na Sony – ook Nikon en Canon vol op de mirrorless trein gesprongen zijn, durf ik erop te wedden dat de balans binnenkort helemaal zal omgeslagen zijn, want die trein dendert héél snel door! Wat mij betreft is er dan ook geen weg terug en is de toekomst voor de 100% mirrorless!!!

Ga naar www.lievencoudenys.be om meer foto’s van TOKYO 2020 te bekijken!